Zambia, 6 - 17 april ‘07

Zambia was een heerlijk land. Eerste trefwoord dat in me opkomt is rustig; de omgeving is heel uitgestrekt en landelijk. Vanaf de weg keek je uit op hoog gras met her en der wat hutten ertussen verscholen. En wat verder weg op groene heuvels. We bleven dus regelmatig klimmen, alhoewel er nu ook vlakkere dagen tussen zaten. De Zambianen spreken allemaal Engels en laten je na een aardige of zelfs enthousiaste groet gewoon met rust.

Het comfort bleef omhoog gaan; om de zoveel dagen was er een goede supermarkt in de buurt en we kampeerden nu vaak op grote kampeerterreinen die opgezet zijn om zgn. ‘overlanders’ te ontvangen. Veel toeristen reizen door Afrika in trucks die zo genoemd worden.
Nog maar de helft van de overnachtingen waren ‘bushcamps’ en na de grensovergang met Botswana, resteerden ons nog maar 5 bushcamps van de 26 nachten tot Kaapstad.

In Zambia zag je het Westen duidelijk vertegenwoordigd; veel missieposten (veel kerken weer, ook opvallend veel Jehova-getuigen), veel zieken- en weeshuizen en aanwezigheid van NGO’s. Er reden je regelmatig 4WD’s voorbij, en bijna altijd waren het blanken die erin zaten. De Zambianen zelf, die zag je meestal lopen en op de fiets.

Hoogtepunt van ons verblijf in Zambia waren de Victoria watervallen. Spectaculair! Gigantisch in omvang, in lawaai en.. nat. Je kunt op een wandelpad redelijk dichtbij komen, waarbij het net is alsof er bakken water boven je uitgestort worden. Van kilometers ver kun je de watervallen al lokaliseren, doordat je het opspattende water zich in de verte tot wolken ziet vormen.

George, een van de 4 Nederlanders, had in Livingstone (de plaats van de ‘Vic Falls’) enorme pech; hij viel ’s avonds laat in het donker in een (onafgezette) put en verwondde zijn rug hierbij ernstig. In ieder geval tot Windhoek zit hij niet meer op de fiets. Maar als je de put zag, was je eigenlijk vooral blij dat hij er op deze manier uit was gekomen.

De dagen in Zambia heb ik regelmatig meegeraced. Janet was ook in competitie, maar ging op een gegeven moment 1,5 dag de truck in, vanwege de erg slechte wegen. De weg zat een aantal dagen namelijk vol met gaten (‘potholes’) en zij kon dat niet hebben met haar zwakke pols.
Rijdend in een groep moet je bij dat soort slechte wegen supergoed opletten. De voorste rijders geven met gebaren de naderende onregelmatigheden aan, maar soms werd het net aerobics, omdat hun armen continu naar links en rechts uitwapperden. Dat Janet 2x in de truck ging, betekende voor haar twee 12-uur-penalty’s en voor mij dat ik zo de sectie (‘Zambezi Zone’) al min of meer binnen had. En dus werd de uitdaging weer om zo goed mogelijk met de mannen mee te blijven rijden.
De laatste dag in Zambia, net voor de grensovergang naar Botswana, stond de 3e tijdrit van de TDA op de planning; 40 km. door licht glooiend terrein, de klassieke tijdrit-afstand. Ik had een goede dag en kon een goede tijd neerzetten, 1:04:28, 3e plek op ruim 5 min. van Chris en Adrie.
Ben deze sectie ook wel een paar dagen heel moe geweest. Deze sectie gingen de afstanden flink omhoog naar 150-200 km/dag, door de toch ook vaak goede asfaltwegen en afnemende hoogteverschillen. Bij mij moest er weer een knop om; wennen aan de nieuwe uitdaging van hogere afstanden. Douglas antwoordde mooi op mijn vraag hoe gemotiveerd hij nog was: ‘I’m psychologically ready to finish’.
De keerzijde is dat we heel luchtig over afstanden zijn gaan nadenken. 100 km.?.. easy!


Hier ga ik door het poortje; Malawi uit, Zambia in. Soms zijn de grensovergangen redelijk ‘shabby’. Je wordt meestal belaagd door een stuk of 5 tot 10 kerels die allemaal willen dat je geld bij ze wisselt. Na een tijdje afdingen en ze tegen elkaar uitspelen kom je meestal wel tot een goede deal.




Zambia: hoog gras met her en der wat verscholen hutten. De foto van de 3 hutten van dichtbij is in het grensgebied Malawi/Zambia genomen.
En een foto van onze lunchstop in een van die hutten.


Een Zambiaans jongetje bij het kamp.


Vrouwen en kinderen met hun handelswaar aan de kant van de weg.


In Zambia liepen bijna alle vrouwen weer, net als hun ‘sisters’ in Malawi, met een baby of peuter in een doek en een grote bak water op hun hoofd.


Regelmatig was er dicht bij ons bushcamp een waterput. Je realiseert je wat een centrum van activiteiten zo’n put voor de lokale bevolking vormt. Ik vind het mooi om (na het vak 'Civiele techniek in ontwikkelingslanden' in Delft) die watervoorziening hier in de praktijk te zien. Je weet dat het zo gebeurt in Afrika, maar er midden tussen in staan en het overal te zien gebeuren is wat anders.
Het zijn bijna altijd de vrouwen en kinderen die het water pompen en dragen. En het blijft fascinerend hoe ze de bakken water zo gemakkelijk op hun hoofd zetten om vervolgens volkomen in balans, soepel weg te lopen.
Na het fietsen snelden wij vaak naar de waterpomp en kropen het liefst op onze hurken onder de waterstraal; iets wat de locals meestal wel grappig vonden.


Omdat mijn broer en zijn vriendin op 1 januari van dit jaar een dochter (Rosa) kregen en al zoveel kleertjes voor haar hadden, gaven ze me er wat van mee om aan Afrikaanse kinderen weg te geven. Hier de eerste overdracht, aan een Zambiaanse baby langs de kant van de weg.


Zomaar drie lopende vrouwen.


Zambia en Malawi deden me ook aan Vietnam denken, omdat de mensen hier -net als daar- van alles op de fiets vervoeren. Hier een voorbeeld van brandhout op de fiets. Hier in Afrika is brandhout zo belangrijk. Eigenlijk het hele traject zie je de bevolking droge takken verzamelen, dragen en vervoeren.


Flying stones.!. Wat minstens zo gevaarlijk was in zowel Malawi als Zambia: verkeersdrempels! In alle soorten en maten, verschillende achter elkaar en vooral nét na een bocht.


Af en toe krijg je vlees van de BBQ als avondeten; superlekker... in vergelijking met de rest helemaal. We hebben meestal een soort ‘stew’ en die kan ik bijna niet meer zien. Hetzelfde geldt voor pindakaas met lunch. Of de soep bij aankomst. Daar kun je namelijk altijd de maaltijd van de vorige dag in ontdekken.
Ik moet tegenwoordig echt mijn best doen om te eten, zeker omdat je weet hoeveel kilocalorieën je er met het fietsen doorheen jaagt. Meestal zijn dat er -volgens mijn hartslagmeter- tussen de 2500 en 3500 per dag.


Wimpie, een van de Zuid-Afrikaanse truckchauffeurs. Hier met een kameleon, Jimmie 2 genaamd.
Ik denk dat ik niet snel iemand meer stoer vind, nu ik hem als referentie heb. Hoewel behoorlijk bot (‘get your ass on the road and your fucking shit out of my truck’) ook heel daadkrachtig in de zin van het hele kampleven en alles op en rond de grote truck (zijn huis). Liep bijna altijd op blote voeten, welke ondergrond dan ook. Goeie muziekkeuze ’s ochtends om 5:30 en na 2,5 maand warempel toch ook wel heel aardig en tot een gesprek in staat.
Hij steeg nog in mijn achting toen hij laatst een giftige groene slang van meer dan een meter (‘some sort of a cobra’) vrij koelbloedig verwijderde van ons kampterrein (nadat iemand er bijna op stapte). Het enige was dat ze hem in het hoge gras 20 m. verderop gooiden, waardoor ik ’s nachts toch iets minder op mijn gemak buiten ging plassen...



Tweede Paasdag fietste ik langs een kerkje, waar een heerlijk vol en swingend gezang uit kwam. Ik ging er een tijdje kijken en het gaf me een speciaal gevoel. Dit, omdat ik vroeger altijd met mijn familie een Paasdienst in een Zwitsers kerkje meemaakte. Toch een beetje Pasen en in gedachten bij hen.
Achterin de kerk zaten de wat grotere kinderen in een hoekje op de grond. Op de volgende foto deze kinderen buiten bij mijn fiets.




Tot slot wat foto’s van de Victoria watervallen. Hier zie je de mist van alle opspattende water. En je ziet de regenbogen, die overal aanwezig waren, soms zelfs als een hele cirkel.
De watervallen liggen op de grens van Zambia en Zimbabwe. Ik ben de brug overgegaan tot bij de douane.. even een 11e land aan het rijtje toegevoegd!