Tanzania 2/3 (Arusha tot Iringa), 18 - 25 maart ‘07
Na een paar dagen van een beetje meer luxe te hebben genoten (frisdrank, een (hurk)toilet, koekjes ☺) kwam het outdoor-leven weer rauw op ons dak.
Na Arusha stonden er 7 aaneengesloten fietsdagen gepland, waarvan alleen de eerste verhard. We fietsten nu in het Tanzaniaanse regenseizoen, dus na het zand, de rotsen, de bergen en de hitte zou modder de nieuwe uitdaging gaan vormen. De afstanden lagen bij deze offroad dagen gemiddeld rond de 80 à 90 km. Het was eigenlijk wel spannend...
De eerste offroad-dag fietsten we in de regen bij het mooie ‘Lake Manyara’ weg, om vervolgens vol in de modder te gaan. Dat bleek serieuze krachttraining. Zwaar-zwaar-zwaar, ploegend door de modder met vrij veel hoogteverschillen door het groene ‘bushige’ landschap. Heel frustrerend als je bijna stil kwam te staan, omdat je remmen en banden helemaal vol kwamen te zitten met vette plakken klei en je nog een lange drassige helling voor je had. Smeriger dan smerig werd je, het maakte helemaal niks meer uit. We hadden wel 2 nachten ‘bushcamp’ voor de boeg, dus wassen zat er voorlopig niet echt in.
Op verschillende plaatsen zag je trucks en bussen vastzitten, en daarbij de mensen langs de kant van de weg aan het wachten. Onze trucks kwamen er die eerste dag bijna. Na de hele middag te hebben gewacht in een sjofel cafeetje (chepati’s en bananen etend), kregen we door dat we 5 km. terug moesten, want daar stonden onze beide trucks voorlopig nog vast achter een Tanzaniaanse in-de-modder-vastzittende truck.
De dagen erna werden droger, maar de modder was zeker die eerste dagen nog niet weg. Ik voelde me niet helemaal lekker, de 3e diarree-golf ging door onze micro-gemeenschap, en mede daardoor had ik het langzamerhand ‘gehad’ met het afzien.
De omgeving was echter zo prachtig; Tanzania heeft mijn hart helemaal gestolen. In de rangorde van de 10 door te fietsen landen staat Ethiopië voor mij zeker op 1 (dat land is zo speciaal, zowel qua natuur als qua mensen), maar Tanzania neemt voorlopig een goede 2e plek in.
De 2e offroad-dag speelde er zich ook nog een andere episode af, waardoor ik in deze natte dagen een redelijk slaaptekort opbouwde; tot in het donker zaten alle fietsers in een verlaten dorpje -chepati’s en eieren etend- te wachten op beide trucks. Toen we tussen 9 en 10 uiteindelijk compleet naar ons ‘bushcamp’ wilden vertrekken, misten twee deelnemers hun fiets. Fietsen jatten gebeurt in Amsterdam, maar ook in the middle of nowhere in Tanzania.
Ik bleef met wat mensen (o.a. Joash, de Keniaan, die Swahili spreekt) in het dorp achter. Er kwam iemand bij die zich voor politie uitgaf (?!), en nog een stuk of 20 andere Tanzanianen, maar er zat totaal geen schot in de zaak. Joash en Duncan (van de staf) gingen met de ‘agent’ wat huizen in en verdwenen.
Ondertussen leek het of het hele dorp naar bed ging en werd het langzaam leger en stiller. Daar zaten we dan... in het pikkedonker, met een volle sterrenhemel, op de stoep onder een Acaciaboom, te luisteren naar een Swahili-conversatie van de ene naar de andere kant van de weg. Wie er aan het woord was, konden we hierbij niet zien. Het enige wat we konden doen, was afwachten en ons verbazen over een Tanzaniaans dorp bij nacht.
Uiteindelijk zijn we met een paar teruggegaan naar het kamp gegaan, behoorlijk gedesillusioneerd, maar onwetend dat de onderhandeling nog een tijd doorging. Zo zijn de fietsen ’s nachts voor US$ 80,- per stuk teruggekocht. Het dorp was een kapitaal rijker, en onze fietsers konden de volgende ochtend weer ademhalen - en fietsen.
Wat Tanzaniaanse vergezichten. Je dronk het landschap soms in, zo overweldigend mooi was het vaak. De laatste foto’s zijn een zonsondergang bij een ‘bush camp’ bij Lake Manyara en een net voor Iringa.
Beeld van wat Masai, Lake Manyara. Opvallend dat de mensen van deze stam zich weer heel anders kleden dan Masai die we noordelijker tegenkwamen.
Beeld van de modder; mud-fun! En een beeld van onze truck die vaststaat (omdat de weg geblokkeerd werd door een andere vastzittende truck, waren ze van plan een zijroute te nemen) en van een vastzittende bus, zoals je ze onderweg regelmatig tegenkwam.
Na de eerste dag heb ik mijn fiets met wat hulp schoongemaakt in een riviertje om vervolgens in het donker de tent op te zetten; prioriteiten! Zonder goedlopende ‘draaiende delen’ (ketting en derailleurs), heb je een probleem. Deze modderdagen braken er elke dag verschillende kettingen onder de deelnemers.
Etenstijd. Je ziet ons bijna-dagelijkse publiek ernaast staan. Het is wel enigszins gênant, maar we kijken er niet meer van op of om.
Nog wat close-ups van Tanzanianen.
De 5e onverharde fietsdag kruisten we de 6000 km. grens; halfweg!
In dit dorp hebben we een aantal uren gewacht op de ‘leisure riders’ en de trucks. Dat wachten heeft ook wel wat, want noodgedwongen zie je meer van het Afrikaanse leven. We kochten een bord ‘ugali’, een soort vaste maïspap (met een stukje aardappel in een sausje) en ik hielp mijn Afrikaanse ‘sisters’ met het stampen van het graan. Ze hadden de grootste lol, want ik kon er schijnbaar helemaal niets van.
Baobab-bomen! Iemand vertelde me dat sommige Afrikanen geloven dat God deze bomen omgekeerd heeft neergezet, omdat de takken net wortels lijken.
Mooie verschijningen in het landschap, symbool voor dit deel van Afrika. En ineens stonden ze overal.
Na Arusha stonden er 7 aaneengesloten fietsdagen gepland, waarvan alleen de eerste verhard. We fietsten nu in het Tanzaniaanse regenseizoen, dus na het zand, de rotsen, de bergen en de hitte zou modder de nieuwe uitdaging gaan vormen. De afstanden lagen bij deze offroad dagen gemiddeld rond de 80 à 90 km. Het was eigenlijk wel spannend...
De eerste offroad-dag fietsten we in de regen bij het mooie ‘Lake Manyara’ weg, om vervolgens vol in de modder te gaan. Dat bleek serieuze krachttraining. Zwaar-zwaar-zwaar, ploegend door de modder met vrij veel hoogteverschillen door het groene ‘bushige’ landschap. Heel frustrerend als je bijna stil kwam te staan, omdat je remmen en banden helemaal vol kwamen te zitten met vette plakken klei en je nog een lange drassige helling voor je had. Smeriger dan smerig werd je, het maakte helemaal niks meer uit. We hadden wel 2 nachten ‘bushcamp’ voor de boeg, dus wassen zat er voorlopig niet echt in.
Op verschillende plaatsen zag je trucks en bussen vastzitten, en daarbij de mensen langs de kant van de weg aan het wachten. Onze trucks kwamen er die eerste dag bijna. Na de hele middag te hebben gewacht in een sjofel cafeetje (chepati’s en bananen etend), kregen we door dat we 5 km. terug moesten, want daar stonden onze beide trucks voorlopig nog vast achter een Tanzaniaanse in-de-modder-vastzittende truck.
De dagen erna werden droger, maar de modder was zeker die eerste dagen nog niet weg. Ik voelde me niet helemaal lekker, de 3e diarree-golf ging door onze micro-gemeenschap, en mede daardoor had ik het langzamerhand ‘gehad’ met het afzien.
De omgeving was echter zo prachtig; Tanzania heeft mijn hart helemaal gestolen. In de rangorde van de 10 door te fietsen landen staat Ethiopië voor mij zeker op 1 (dat land is zo speciaal, zowel qua natuur als qua mensen), maar Tanzania neemt voorlopig een goede 2e plek in.
De 2e offroad-dag speelde er zich ook nog een andere episode af, waardoor ik in deze natte dagen een redelijk slaaptekort opbouwde; tot in het donker zaten alle fietsers in een verlaten dorpje -chepati’s en eieren etend- te wachten op beide trucks. Toen we tussen 9 en 10 uiteindelijk compleet naar ons ‘bushcamp’ wilden vertrekken, misten twee deelnemers hun fiets. Fietsen jatten gebeurt in Amsterdam, maar ook in the middle of nowhere in Tanzania.
Ik bleef met wat mensen (o.a. Joash, de Keniaan, die Swahili spreekt) in het dorp achter. Er kwam iemand bij die zich voor politie uitgaf (?!), en nog een stuk of 20 andere Tanzanianen, maar er zat totaal geen schot in de zaak. Joash en Duncan (van de staf) gingen met de ‘agent’ wat huizen in en verdwenen.
Ondertussen leek het of het hele dorp naar bed ging en werd het langzaam leger en stiller. Daar zaten we dan... in het pikkedonker, met een volle sterrenhemel, op de stoep onder een Acaciaboom, te luisteren naar een Swahili-conversatie van de ene naar de andere kant van de weg. Wie er aan het woord was, konden we hierbij niet zien. Het enige wat we konden doen, was afwachten en ons verbazen over een Tanzaniaans dorp bij nacht.
Uiteindelijk zijn we met een paar teruggegaan naar het kamp gegaan, behoorlijk gedesillusioneerd, maar onwetend dat de onderhandeling nog een tijd doorging. Zo zijn de fietsen ’s nachts voor US$ 80,- per stuk teruggekocht. Het dorp was een kapitaal rijker, en onze fietsers konden de volgende ochtend weer ademhalen - en fietsen.
Wat Tanzaniaanse vergezichten. Je dronk het landschap soms in, zo overweldigend mooi was het vaak. De laatste foto’s zijn een zonsondergang bij een ‘bush camp’ bij Lake Manyara en een net voor Iringa.
Beeld van wat Masai, Lake Manyara. Opvallend dat de mensen van deze stam zich weer heel anders kleden dan Masai die we noordelijker tegenkwamen.
Beeld van de modder; mud-fun! En een beeld van onze truck die vaststaat (omdat de weg geblokkeerd werd door een andere vastzittende truck, waren ze van plan een zijroute te nemen) en van een vastzittende bus, zoals je ze onderweg regelmatig tegenkwam.
Na de eerste dag heb ik mijn fiets met wat hulp schoongemaakt in een riviertje om vervolgens in het donker de tent op te zetten; prioriteiten! Zonder goedlopende ‘draaiende delen’ (ketting en derailleurs), heb je een probleem. Deze modderdagen braken er elke dag verschillende kettingen onder de deelnemers.
Etenstijd. Je ziet ons bijna-dagelijkse publiek ernaast staan. Het is wel enigszins gênant, maar we kijken er niet meer van op of om.
Nog wat close-ups van Tanzanianen.
De 5e onverharde fietsdag kruisten we de 6000 km. grens; halfweg!
In dit dorp hebben we een aantal uren gewacht op de ‘leisure riders’ en de trucks. Dat wachten heeft ook wel wat, want noodgedwongen zie je meer van het Afrikaanse leven. We kochten een bord ‘ugali’, een soort vaste maïspap (met een stukje aardappel in een sausje) en ik hielp mijn Afrikaanse ‘sisters’ met het stampen van het graan. Ze hadden de grootste lol, want ik kon er schijnbaar helemaal niets van.
Baobab-bomen! Iemand vertelde me dat sommige Afrikanen geloven dat God deze bomen omgekeerd heeft neergezet, omdat de takken net wortels lijken.
Mooie verschijningen in het landschap, symbool voor dit deel van Afrika. En ineens stonden ze overal.
posted by Biking E v a at 4:03 PM
3 Comments:
Hallo Eva,
Gefeliciteerd met alweer een sectie-overwinning. Je doet het geweldig. Bedankt voor je indrukwekkende verhalen en prachtige foto's! Ik geniet ervan. Veel succes tijdens de Zambezi Zone! mvg Joke R
Photos speak more than words.
Sorry i cannot understand your language. Thanks for the photos.
Regards
John (nairobi)
Hoi Eva,
Fantastisch wat je daar allemaal meemaakt! Afrika zal voor altijd wel een plekje in je hart houden. Ik ben nu voor het eerst de site maar eens gaan bekijken en zie tot mijn verbazing dat je al op het eind af koerst. Indrukkendwekkende fietsprestatie, zeg! Ik zou niet graag nog een keer met jou de Mortirolo en de Gavia oprijden. Ik vrees dat ik dan fietsles krijg. Gisteren met Lennart een Duitse ATB marathon gereden als voorbereiding op de Marmotte. Een Tour d'Afrique zit er voor mij niet in. Als ik dat al zou aandurven, zijn Eileen en Tim een goed excuus: ik kan me achter het gezin verschuilen. Net als in Montreal trouwens hier ook gezinsuitbreiding op komst (half augustus).
Hopelijk zie ik je weer eens op de fiets. Heel veel sterkte met de laatste loodjes en zorg dat je heel blijft.
Groeten,
Bart
Post a Comment
<< Home