Tanzania 3/3 & Malawi (Iringa tot de grens met Zambia), 26 maart – 6 april ‘07

Na Iringa kregen we tijd om bij te komen. Asfalt maakt zo’n verschil, enorm.
Fietsen werd weer leuk & lekker en we hielden weer vrije tijd over. Ontbijt werd vervroegd naar 5:30, start van de race om 6:30 en met de snelle dagen zaten we rond 9:00 na zo’n 50-70 km. aan de ‘lunch’. Nog 2 à 3 uur fietsen en de rest van de middag was voor jezelf.
Vaak deed je in deze middaguren vanwege de hitte wel bijzonder weinig, maar daar ging het niet om; we genoten ervan om bij te kunnen tanken. We gingen regelmatig voor 1 of 2 uur met een paar onder de truck liggen. Je wurmt je dan in een ruimte met een hoogte van ca. 0,5 meter, onder de aandrijving en de -schots en scheef zittende-springveren (die zijn hier tijdens de offroad-dagen heel vaak gebroken, vervangen en gerepareerd). Daar leg je dan een grondzeil en een matje neer om te genieten van de schaduw.
Pierre, een hele taaie net-gepensioneerde Canadees uit Quebec (zijn vrouw zag hem nog niet zomaar thuis zitten en vond dat hij eerst maar door Afrika moest fietsen) ligt ook vaak onder de truck. ‘Je dois passer à l’horizontal!’, hoor je hem dan na aankomst van een etappe zeggen.

’s Avonds bij de ‘riders-meeting’ werd ‘de weg van morgen’ veelal aangeduid als ‘black silk’ met bijna-altijd ‘rolling hills / some rollers’.
De laatste Tanzania-dag zal me qua fietsen lang bijblijven. Het was ca. 120 km., 1850 hoogtemeters klimmen en 2500 m. dalen. Dat dalen zat ‘m vooral in de tweede helft en ik fietste toen met de Canadezen Remy en Andrew. Met z’n 3’en lagen we bijna volcontinu in onze ligsturen (overigens –veel stoerder- ‘aerobars’ in het Engels) en ‘cruisten’ we de heuvels door, en vooral af, tot aan de grens met Malawi. Het mooie was dat je de heuvels-op voor een groot gedeelte kon ‘pakken’ met de vaart van het dalen en zo kwam je vaak ‘op het grote blad’ de top over. Heeeerlijk; momenten van de dag.
De uitzichten waren spec-ta-cu-lair. Veel thee- en bananenplantages. Groener dan groen, heuvels in de verte. Met soms hysterisch ‘Mzungu!’ (blanke!) gegil van een of veel kinderen langs de weg. Of wat ik ook regelmatig hoorde; ‘Good morning teacher!’... en dat klopte dan nog ook (wat teacher betreft dan, want dit riepen ze net zo hard na 12:00).
Het was een goed afscheid van Tanzania. Typisch was dat zodra we Malawi infietsen, het over was met de heuvels en de weg bijna helemaal vlak was. Maar dat bleek maar 2 dagen zo, daarna werd het weer ‘rolling hills’ als vanouds.

Een vlakke weg betekent wel dat ik de snelle jongens langer kan bijhouden.
De 2e dag Malawi was bijna geheel vlak. Er stonden ca. 120 km. op het programma. Ik had goede benen en reed na de lunch alleen nog met Günther, Adrie en Chris. Het lukte me ook om kopwerk te doen (zij het wel veel korter dan de mannen, maar dat wordt altijd gedoogd).
Op 110 km. kwamen er enkele heuvels, kreeg ik het letterlijk en figuurlijk benauwd, maar zat ik nog steeds in het wiel! Daarna suggereerde Adrie dat ik een kilometer voor de finish weg moest sprinten; het leek hem wel een goede stunt. Hij wilde zelf toch niet meesprinten, want hij had de eerste helft alleen maar achterin gereden door een gebroken stuurpen (!). Ik vond het in eerste instantie vooral een belachelijk idee. Maar de twee dagen hiervoor had ik wel bij aankomst ‘voor de fun’ gesprint tegen Remy, en ik vond het eigenlijk best leuk. Dus toen ik dacht de finishvlag te zien (hij was nog helemaal niet zichtbaar), kon ik het niet laten hard weg te rijden. Adrie zat achter me en liet bewust een gat vallen. Het was nog zo’n 2 à 3 km.; ik baalde van mijn eigen actie toen ik me realiseerde dat er nog helemaal geen vlag om de hoek stond, maar ik kon natuurlijk niet meer opgeven. Dus ik reed me helemaal leeg en kwam als eerste over de finish. Chris heeft –toen ik wegreed- nog gezegd ‘Shit... dropped by a chick!’.

In Chitimba Beach kregen we na 5 fietsdagen een rustdag. Chitimba beach is een idyllische plek aan Lake Malawi. Strak blauw water van een heerlijke temperatuur met prachtige groene heuvels erom heen. Zonsopkomsten (je wordt toch rond 5:00 wakker) en –ondergangen, zoals ze horen te zijn. Als het in Europa zou liggen, zou het een toeristische hotspot zijn. Maar hier in Malawi was het bijna helemaal verlaten, en dat maakte het alleen maar mooier.

Het nadeel van de TDA is de vaart die erin zit. Je snelt door 10 landen heen, proeft het land, de uitzichten, de cultuur, de mensen, je ziet, leest en hoort (over) mooie, interessante plekken en... krijgt zin in meer, in verdieping van een bepaald land.
Maar tegen die tijd ontvang je alweer een exit-stempel in je paspoort bij de douane-immigratiebalie en fiets je het volgende land in.
Je zit dus vast aan een strak schema. Mits je natuurlijk fietsen als 1e prioriteit hebt, want er zijn wel deelnemers die er wat dagen tussenuit gaan. Soms ook noodgedwongen, als alternatief om van een blessure te helen.
Volg je het schema, en blijf je op de fiets, dan heb je weinig tijd voor jezelf. Rustdagen gaan deels op aan de was, fietsonderhoud, een weblog of wat sightseeing, aangezien deze dagen ook vaak in steden of bijzondere plekken gepland worden.
Er wordt dan ook regelmatig gefilosofeerd over wat te doen bij aankomst in het thuisland; 2 weken slapen, de krant lezen, eten-eten-eten, kortom: vooral weinig nuttigs en actiefs.
En dus – met zo’n zin om te ‘niksen’, lonkte Lake Malawi. Wat had ik er graag nog wat dagen op het strand gezeten, starend naar de horizon, genietend van Afrika.

Na Lake Malawi volgde er nog 5 fietsdagen door Malawi. Mooie fietsdagen, waarin ik lekker en hard (met de mannen mee-)fietste. De omgeving bleef mooi; groen en heuvelig.
Malawi schijnt een erg arm Afrikaans land te zijn, maar zo komt het niet over. Redelijk goede schoolgebouwen, supermarkten en internet in de steden, goed geklede mensen. Of het nu buitenlands geld is, er veel corruptheid is en de luxe oneerlijk verdeeld is, mij is het nog niet helemaal duidelijk.

In Lilongwe vond er voor de 2e keer een persconferentie plaats waarin de TDA-organisatie fietsen doneerde aan een lokale hulpinstantie.
Naast het sportieve doel van de TDA, heeft het ook als oogmerk om de fiets als transportmiddel op dit continent te promoten en Afrikanen daarin te ondersteunen.
Dit jaar was er hier in Malawi een HIV/AIDS-organisatie geselecteerd. De hulpverleners worden door de fietsen beter in staat gesteld hulpgoederen naar de dorpen te brengen.
Een speech van de Zuid-Afrikaanse ambassadrice trof me het meest. Echt zo’n basic, warme, spontane Afrikaanse persoonlijkheid. ‘We take so much for granted... Simply to have a vehicle.’ En ze vond ons zo dapper en sprak een boel bemoedigende woorden voor het laatste traject door de 4 landen die nog voor ons liggen. ‘God protected you all the way from Cairo ... I wish God’s blessing to you all as you now ride to Capetown’.



Twee foto’s van rolling hills in Tanzania




Drie keer Lake Malawi

De mensen van Malawi:






Vader met kind op de fiets. O-ve-ral sjouwen vrouwen en kinderen kinderen in een lap aan hun lichaam. Je ziet meer vrouwen mét dan zonder kind in een lap aan hun lijf. Meestal staat er ook nog een enorme bak water op hun hoofd. Hier dus een man met een baby, wat vrij uitzonderlijk is.


Enkele taxi-chauffeurs zien met hun fietstaxi’s.



Twee foto’s van scholen waar we langs reden. Je voelt je soms bijna een ‘celebrity’, zo enthousiast wordt je soms begroet of aangemoedigd. Bij de school van de tweede foto stopten we even, en stormde het hele schoolplein op ons af.


Uitzicht van onder de truck uit, waar we in de schaduw liggen uit te rusten. Hier was ons ‘bushcamp’ dicht bij een school. Er werd weer een draad gespannen rond het kamp (net als in Ethiopië), waar de Malawi’ers achter moesten blijven.


Canadese Tom in zijn tent met een heleboel pottenkijkers. Hij had oordoppen in en merkte helemaal niets van alle publiek. Tom is overigens in Lilongwe naar Canada teruggekeerd, o.a. wegens last van ‘some tent-fatigue’.


Zakken houtskool staan in Malawi en Zambia overal langs de kant van de weg.


Foto van de fietsdonatie Lilongwe. Links staat Andrew, een Canadese deelnemer, die het geld heeft ingezameld voor een groot deel van de fietsen die hier gedoneerd werden. In het midden een medewerker van de hulporganisatie die de fietsen ontving, rechts de ambassadrice van Zuid-Afrika in Malawi.


Joash en Adrie ’s ochtends vroeg op weg naar de start van de race. Vaak zijn de bushcamps een stuk van de hoofdweg af en moet je net wat eerder op pad om om 6:30 klaar te staan.


Een groot deel van de racers, de dag na Lake Malawi. Achtereenvolgens achter mezelf (me leading the boys): Andrew (Canada), Adrie (NL), Remy (Canada), Günther (België), Joash (Kenia) en Chris (UK). Jan (NL) op de achtergrond. Hij ‘was net gelost’; had hier wat mindere dagen door een blaasontsteking.


Eileen (staf, eigenlijk de verpleegster) bij de finish. De staf zorgt er nu goed voor echt bij de vlag te zitten, om de finishende deelnemers vanuit het juiste perspectief te zien. De sprints zijn namelijk al vaker erg ‘close’ geweest en daarom reden voor discussie.


Bij de ‘kapper’. Hier zat ik ca. 3 uur om vlechtjes in mijn haren te laten zitten. Het werd gedaan door de moeder, dochter en schoondochter van een Malawi’er waar we contact mee hadden. De volgende keer toch maar naar een betere kapper, want deze vrouwen waren duidelijk niet gewend aan ‘white hair’; ’s avonds begon het al los te laten.


Een regenboog vlak voor de grens met Malawi met de lunchtruck (Betsy). Bovenop Betsy zit Thor, de Zuid-Afrikaanse chauffeur, in de ‘bandenbak’ (een bak vol met tientallen reserve-buitenbanden).
Thor is geweldig; safe heaven at lunch. Je weet elke dag ongeveer op welke afstand je hem tegen kunt komen, maar het kan wat variëren, omdat hij ook een goede plek voor zijn truck moet vinden. Hij is een soort vaderfiguur voor iedereen; rustig, altijd aardig en rechtvaardig. Zeker als het fietsen niet van een leien dakje gaat, ben je blij Thor te zien.
Hij geeft dan aan wat je mag nemen, bijv. ‘two sandwiches with tuna, two slices of watermelon ... ’ en sluit altijd af met ‘... and a whole lot of happines!’.
Hij heeft de jaren 60 en 70 qua muziek goed meegemaakt, want heeft een goede collectie die uit zijn truck schalt. Is trouwens maandenlang met ons van huis, want hij heeft in Zuid-Aftika een gezin.