EGYPTE (tot Luxor), De 2e fietsdag (zo 14/1), zwemmen in de Rode Zee, woestijntoilet

De tweede dag begon met een vriendelijke ‘KMT-wake-up call’, 6:30 AM. Het was haasten om alles ingepakt en in de bus te krijgen, te ontbijten (de Egyptische koks stonden al in te pakken) en fietstechnisch klaar te zijn. Dat betekent naast fiets van slot, banden pompen, ketting smeren ook bidons en ‘camelbak’ vullen, teller goed zetten en losse onderdelen zoals pomp en zadeltasje weer aan de fiets omdat ze er ’s nachts vanaf gejat kunnen worden (door wie vraag je je af in de woestijn?). 8:00 is de start voor de racers, verschillende leisure riders zijn dan al een tijdje weg.
De tweede dag beloofde 170 km. Dus ca. 6 uur en een kwartier ‘gecruised’ over de snelweg in de woestijn.
Heel veel is er niet te zien, wel de silhouetten van ‘bergen’ in de verte en een azuurblauwe Rode zee aan je linkerzijde. En veel zand steen en geregeld wat afval. Af en toe verrijst er appartementengebouwen en ‘resorts’ langs de kant, maar ze zijn geregeld nog in aanbouw en het ziet er behoorlijk uitgestorven uit. Zou het aan de tijd van het jaar liggen of leven de mensen binnen?.. Af en toe staat er zo’n Egyptenaar langs de kant van de eindeloze weg .?. te wachten op een lift?..
Ik vind het nog maar een vreemd land. Ik heb de behoefte om er meer over te lezen, maar de tijd schiet tekort, want de zon gaat vrij vroeg onder en ik ben snel moe van het fietsen. Vanavond na het eten wel met de Nederlanders de kaart bekeken. Het Suezkanaal en de Rode Zee krijgt nu wel een andere invulling, dan de papieren, geografische, die het altijd voor me is geweest. En het was confronterend wat een zeer betrekkelijk stukje van de hele trip dit pas is...

Deze 2e dag gefietst met de ‘sweep’ o.l.v. Duncan en later met Lucette en Alice. De 'sweep' is iemand van de organisatie, die met de laatste fietser meefietst. Alice, een Zuid-Afrikaanse deelneemster, racete er op een gegeven moment vandoor, de rest met Lucette gereden. Ik mis mijn ligstuur; ideale stukken hiervoor. 2 stomme moertjes thuis laten liggen, waardoor bevestiging nu niet lukt en ik moet waarschijnlijk nog 4 dagen, tot Luxor wachten voor een garage/gereedschapswinkel voor de aankoop hiervan.
Na aankomst ben ik gaan zwemmen (haren wassen!) in de Rode Zee met Alice. We moesten nog een heel stuk lopen om daar aan te komen en voelden ons net Afrikaanse vrouwen die water gingen halen met onze lange wikkelrokken en flessen zoet water. Halverwege trouwens over enkele olie(?)leidingen moeten klauteren. Nacht in het tweede ‘desert camp’.

Voor het avondeten heb je een korte meeting met de laatste mededelingen en instructies voor de volgende dag. Vandaag was dat bijv. de introductie van de Egyptische chauffeurs en koks en hardnekkige ongeregeldheden (‘grumbles’); nog niet iedereen zorgde ervoor dat zijn/haar ontlasting en wc-papier 10 tot 15 cm. onder de grond geschept was. Aangezien alleen wc-papier voor arme Afrikaanse kinderen erg interessant is en er nog veel sterven aan diarree en uitdroging, moeten wij dat vooral niet bevorderen. Nou, ik ben ook naar de wc gegaan in de woestijn, maar ik kreeg die stalen schop nog geen 2 cm de grond in. Tent opzetten (haringen) lukte echter wel, dus waarschijnlijk geldt de wet van Murphy ook voor de keuze van een goede toiletplek in de woestijn.
Een van de regels voor de racers is ook dat wanneer ze afval niet correct weggooien, ze een volle 12 uur aangerekend krijgen. Wat dat betreft vind ik het wel typisch een Canadese organisatie en niet een Amerikaanse.
En wat betreft ontlasting.. er is inmiddels ook een Canadese vrouw ziek met diarree en koorts. Ze heeft ook niet meegereden vandaag. Toch wel spannend of het een aftrap zal zijn van een domino van zieken. De afwas is ook niet de meest hygienische. Ik probeer zelf maar consequent in ieder geval mijn handen en gezicht schoon te houden met antibacteriele doekjes. Maar ik ben bang dat het slechts een kwestie van tijd zal zijn.